Technological Singularity

Een miljoen jaar geleden ontdekte onze voorouder het vuur, tienduizend jaar geleden pas de landbouw en elektriciteit slechts een eeuw geleden. Vandaag de dag lijkt het alsof er elke 10 jaar een baanbrekende ontdekking plaatsvindt. Er is geen reden om te denken dat onze vooruitgang gaat vertragen, als je naar de geschiedenis kijkt zie je zelfs een exponentiële toename. Er gaat een punt komen waarop de technologie zo ver is, dat hij zichzelf gaat ontwikkelen. Dan punt noemt men de technological singularity. Het gevolg zal zijn dat onze wereld sneller verandert dan hij ooit eerder heeft gedaan.

Kunstmatige intelligentie (KI) zal de hoofdrol spelen in dit scenario. Het zal zijn eigen vooruitgang in handen nemen. Die volgende generatie KI zal slimmer zijn en dus weer een nieuwe generatie KI ontwikkelen en dit proces zal niet stoppen. Dit gaat er wel vanuit dat het creatieve proces waar de mensen tot nu toe alleen in staat zijn geweest ooit overgenomen kan worden door KI, we zien nu wel al coderende KI. Als dit ooit echt met nieuwe modellen kan komen zal de technological singularity bereikt zijn. De mens begrijpt nu al vaak niet wat een KI doet, laat staan de nakomelingen van een KI. Op vrijwel elk gebied zal KI ver boven de capaciteiten van de mens uitsteken. Ongekende vooruitgang in de natuur- en medische wetenschappen. Technologieën die de mens nooit had kunnen bereiken, zijn ineens zijn eigen. Ziekten loos, met een genetisch perfect lichaam, kan de mens het zonnestelsel bevolken. Door nanobots in ons lichaam zouden we een volledige grip kunnen krijgen op ons emotionele systeem en zal gelukkig zijn slechts een keuze worden. Nog verdere vooruitgangen zullen er toe leiden dat het lichaam van de mens overbodig is. Met ons bewustzijn op een databank rond de zon hoeven we ons nergens zorgen over te maken voor miljoenen jaren lang. Nergens om heen te gaan, niets om te doen, want alles is perfect in onze gesimuleerde werkelijkheid.

Willen we dat?

De vraag is wat de invloed zou zijn op onze mentale gesteldheid. Het hedonisme verheerlijkt het kortstondige geluk: genot is volgens hedonisten het hoogste goed. Zou de uitkomst zijn dat iedereen in de simulatie de regels van het hedonisme volgt en voor genot op korte termijn kiest, omdat de lange termijn in essentie toch oneindig is? Ons zal het niet verbazen als veel mensen aan het begin van de simulatie hiervoor kiezen. Het zal erg verleidelijk zijn om zonder risico allerlei dingen uit te proberen en te doen waar je zin in hebt. Wereldreizen of zelfs ruimtereizen maken of misschien je eigen wereld simuleren. Maar hoeveel je ook kunt verzinnen om te doen, de oneindigheid kun je er niet mee vullen. Of zouden er toch manieren zijn?

Misschien is er daarnaast helemaal geen sprake van kiezen binnen de simulatie: AI’s voorbij het punt van de technological singularity kunnen wellicht berekenen of modelleren hoe iedereen altijd perfect gelukkig zou kunnen zijn. De AI zou je meenemen door de simulatie en keer op keer precies voor jou verzinnen wat jij wilt doen of meemaken. Toch moeten we ons dan wederom de vraag stellen: kan een AI jou oneindig bezig houden?

En als dit niet kan, hoe is het dan om terug te keren naar de echte wereld? Deze zal na de technological singularity natuurlijk wezenlijk veranderd zijn, maar alles went. Zeker als je al alles hebt meegemaakt. Is het dan nog mogelijk het leven zin te geven? Is er voor jou dan nog een doel? Misschien heeft de mens de eindigheid van het mensenleven wel heel hard nodig en moeten we heel voorzichtig zijn als het aankomt op de technological singularity.